این سرمربی جوان، امید زیادی داشت که با حمایت کی‌روش به انتظار 36ساله فوتبال ایران برای حضور در المپیک پایان دهد، ولی حضور 5دقیقه‌ای «کامیابی‌نیا»ی دو اخطاره در بازی رفت مقابل عراق، منجر به وداع زودهنگام این تیم در مرحله مقدماتی شد. این اشتباه عجیب برای منصوریان هم گران تمام شد و با گذشت چند ماه او معتقد است که آسیب بزرگی به آینده مربیگری‌‌اش وارد کرد. منصوریان در این گفت‌وگو درباره تیم امید و آینده بازیکنان این تیم صحبت کرده است.
- با توجه به مشکلات تیم امید، چطور شد که مربیگری این تیم را قبول کردید؟
من در کنار افشین قطبی، مربی تیم ملی بودم و تجربه خیلی خوبی پیدا کرده بودم. بعد از آن هم مقابل روسیه نتیجه قابل قبولی گرفتیم و برای نخستین بار در تاریخ فوتبال ایران این تیم را با تمام بازیکنان اصلی‌‌اش شکست دادیم. فضای خیلی خوبی ایجاد شد و این همزمان با دوره‌ای شد که کارلوس کی‌روش زمام امور فوتبال ایران را به دست گرفت. من خودم را آماده می‌کردم که کنار کی‌روش به‌عنوان مربی کار کنم و پست سابق خودم را حفظ کنم. یادم هست که آقای پیروانی با تیم المپیک به مشکل خورده بود و مربیان مختلفی مثل استیلی و جلالی با افکار گوناگون برای قبول این پست وارد مذاکره شدند. مطلع شدم که من هم یکی از گزینه‌های فدراسیون هستم و آقای افشارزاده هم خیلی از حضور من استقبال کرده است. او حتی به من گفت که تنها مربی‌ای هستم که فدراسیون و کمیته المپیک درباره‌ام اتفاق نظر دارند و این زمینه ورود من به تیم ملی امید شد. از طرف دیگر سوپروایزر تیم ملی،کی‌روش بود، افکارمان خیلی نزدیک بود و به این نتیجه رسیدیم که سرمربی تیم امید باشم تا برنامه‌های تیم ملی و تیم امید را با یک رویه پیش ببریم. هدف‌مان این بود که بازیکنان از تیم ملی امید به تیم ملی بزرگسالان تزریق شوند. خیلی خوب پیش رفتیم و برنامه‌ریزی خوبی کردیم. باید بگویم که همه امکاناتی که می‌خواستم در اختیارم قرار گرفت؛ امکانات عجیب و غریبی هم نمی‌خواستم، اردوی خوبی می‌خواستم که کمپ تیم ملی به‌طور کامل در اختیار تیم امید قرار گرفت و کی‌روش هم با توجه به اینکه بازی‌های ما مهم‌تر بود تیم ملی را به ورزشگاه دستگردی برد. ما به خاطر مشکل خروجی بازیکنان، بازی با اوکراین و چند بازی دیگر را از دست دادیم. فقط یک بازی دوستانه با تیم ملی بزرگسالان و یک بازی با تیم سوریه داشتیم و با تمرینات خوبی که داشتیم به مصاف عراق رفتیم. در بازی رفت در اربیل عراق تیم امید بازی خیلی مستحکمی انجام داد و مواردی که برنامه‌ریزی کرده بودیم اجرا شد و یک بر صفر بردیم. اما متأسفانه در بازی برگشت اتفاقی افتاد که فوتبال‌مان، فدراسیون، کمیته المپیک، هواداران و بازیکنان آسیب دیدند. یک سهل‌انگاری خیلی جزئی مانع رفتن ما به المپیک شد و ظهر بازی متوجه شدیم که باید به عراق 4گل بزنیم.
- راجع به آن اتفاق خیلی صحبت شده. چه صحبت تازه‌ای دارید؟
چند روز قبل با آقای کفاشیان جلسه داشتم و دوباره صحبت کردیم. این اشتباهی نیست که بگوییم رئیس فدراسیون مقصر بوده بلکه زیرمجموعه‌ها در کارشان سهل انگاری ناخواسته‌ای داشته‌اند. امروز آسیب این حذف را نمی‌فهمیم و وقتی می‌فهمیم که رقیبان ما در المپیک بازی کنند. باید اضافه کنم که این مشکل فقط به تیم ملی امید برنمی‌گردد. یک ماه بعد از آن سپاهان با همین مشکل قهرمانی آسیا را از دست داد. پس باید مسئولان اجرایی کارشان را با برنامه‌تر دنبال کنند تا این اتفاقات نیفتد.
- به‌عنوان سرمربی تیم امید اگر به آن دوره برگردید چه کار می‌کنید که آن اتفاق تکرار نشود؟
ما تمرینات تیم امید را ضبط می‌کردیم و هنوز هم وقتی فیلم تمرینات را می‌بینم دلم می‌سوزد. در برنامه‌های تلویزیونی مختلف مثل90 خیلی پافشاری شد که بخشی از بار این حذف به گردن کادر فنی بیفتد، ولی چند هفته بعد این اتفاق برای سپاهان تکرار شد. ما نمی‌توانیم بگوییم که بوناچیچ مقصر حذف سپاهان بود. اگر بخواهم به آن دوره برگردم یا در آینده شرایط همکاری با یک تیم جدید فراهم شود، تصمیم گرفته‌ام به گروه آنالیزم علاوه بر مسائل فنی یک مسئولیت دیگر هم بدهم و از آنها بخواهم که تمام اطلاعات و گذشته مجموعه‌ای را که به آن وارد می‌شویم، یک بار دیگر مرور کنند. بدانیم که در آن تیم از روز اول چه اتفاقاتی افتاده است. می‌خواهم به همکاران خودم بگویم که در فوتبال ایران یک سرمربی نباید منتظر این باشد که کارها همه روتین باشد و خودش هم باید گروهی را مستقر کند که کارها را در کنار باشگاه یا تیم ملی جلو ببرند تا آسیبی به خودش و مجموعه نرسد.
خیلی از دوستان مصاحبه می‌کنند که با حذف تیم امید یک نسل فوتبال ما از بین رفت. می‌خواهم بگویم که بیشتر از این نسل فوتبال من ضرر کردم. مثلا الان حمید علی‌عسگر و محسن مسلمان فوتبال‌شان را ادامه می‌دهند، ولی به آینده مربیگری من آسیب وارد شد. این بازیکنان اگر لیاقت‌شان را نشان بدهند می‌توانند به تیم ملی برسند، ولی من جایگاه خوبی را که در مربیگری به دست آورده بودم به خاطر یک بی‌دقتی از دست دادم.
- فکر می‌کنید تیم امید اگر مقابل عراق حذف نمی‌شد چقدر شانس صعود داشت؟
به جرات می‌گویم که اگر اتفاقات فوتبال را کنار بگذاریم، روشی که با آن پیش می‌رفتیم می‌توانست جوابگوی انتظارات باشد. ما درصورت عبور از عراق با استرالیا و امارات همگروه می‌شدیم که قرعه خوبی بود. من به دو دلیل به صعود خیلی خوش‌بین بودم؛یکی اینکه نسل خوبی داشتیم و دوم اینکه با آمدن کی‌روش مردم با فوتبال آشتی کرده بودند و از ما حمایت می‌کردند.اگر این اتفاق نمی افتاد ،ما یکی از 5بخت اصلی صعود محسوب می‌شدیم که می‌توانستیم یکی از 3سهمیه را بگیریم. ما چیزهای زیادی از دست دادیم و من معتقدم در حذف تیم امید من بیشتر از همه ضرر کردم. خیلی باید زحمت بکشم تا این را جبران کنم و زمان زیادی می‌برد.
- با توجه به شناختی که از این تیم داشتید، فکر می‌کنید کدام بازیکن تیم امید می‌تواند به تیم ملی در راه جام‌جهانی 2014 یا در مرحله نهایی کمک کند؟
در روزهایی که کی روش به تمرینات ما می‌آمد و با هم صحبت می‌کردیم، آن قدر شرایط ما خوب بود که می‌گفت باید طوری برنامه‌ریزی کنیم که برای سال 2014، 7 تا 10 بازیکن این تیم به جام‌جهانی بروند، ولی اتفاقاتی که افتاد در کار این بازیکنان وقفه انداخت. اگر بخواهم از بچه‌هایی که با ما کار می‌کردند اسم بیاورم، به خودم حق انتخاب داده‌ام و به‌نظر من این کار جوانمردانه‌ای نیست. از بین بازیکنان تیم امید حداقل 6نفر لیاقت حضور در جام جهانی برزیل را دارند و در مرحله نهایی3-2 نفر آنها واقعا می‌توانند کمک کنند. با شناختی که از افکار کی‌روش دارم فکر می‌کنم 7 یا 8 بازیکن از تیم امید را درصورت صعود تیم به برزیل خواهد برد.
- در غیاب تیم امید، فکر می‌کنید تیم ب چقدر می‌تواند به تیم ملی کمک کند؟
تیم ب خیلی می‌تواند به تیم ملی کمک کند. گروهی از بازیکنان تیم امید، بازیکنان مازاد تیم ملی و بازیکنان نخبه تیم ملی جوانان می‌توانند تیم ب را تشکیل دهند که در کنار هم سرمایه جدید فوتبال ما را برای جام جهانی 2014 و 2018 تأمین می‌کند. مزیت تیم ب این است که بازیکنان پله به پله به تیم ملی می‌رسند و بین تیم امید و بزرگسالان وقفه نمی‌افتد. البته این تیم نیاز دارد که در بازی‌های دوستانه و تورنمنت‌ها شرکت کند. بازیکنان در تمرینات عملکرد روتینی دارند ولی در مسابقه است که بازیکن عرض اندام می‌کند.
- و در آخر به‌عنوان یک استقلالی قدیمی، دلیل افت این تیم در نیم فصل دوم را در چه می‌دانید؟
من نمی‌خواهم مثل خیلی از دوستان تند صحبت کنم، چون همه ما شاید یک روز فرصت این را پیدا کنیم که سرمربی استقلال شویم و درست نیست که به یک نفر حمله کنیم. اگر یک مجموعه می‌بازد همه می‌بازند و اگر می‌برد همه با هم می‌برند. اگر بخواهیم دلیل افت استقلال را بررسی کنیم 3 دلیل عمده دارد. اول اینکه استقلال در این چند بازی اکثر بازیکنان کلیدی‌اش را در اختیار نداشته است. دوم اینکه باید دید استقلال سایر بازیکنانش را از نظر روحی چطور آماده کرده که در غیاب بازیکنان اصلی جوابگوی نبود ستاره‌ها باشند. چون بازیکنی که به استقلال می‌آید ستاره و قابل اطمینان است، ولی به‌نظر می‌رسد تیم از نظر روحی افت کرده است. سوم اینکه متأسفانه به قدری از ستارگان کهکشانی استقلال صحبت کردند که سایر تیم‌ها مجاب شده‌اند بهترین بازی‌شان را مقابل استقلال انجام بدهند. به هر حال فکر می‌کنم الان زمانی است که همه پیشکسوت‌ها باید از استقلال حمایت کنند. گرفتن ایراد فنی یا انداختن بار شکست روی دوش مظلومی یا بازیکنان فقط به پیکره تیم لطمه می‌زند. من فکر می‌کنم 3تیم استقلال، تراکتورسازی و سپاهان شانس قهرمانی دارند و قهرمانی به روز آخر کشیده می‌شود.
